7 पर तिन्हां चीजां जो जे मैं पैहले बौहत कीमती समझया था, हुण हऊँ तिन्हां चीजां जो मसीह रिया वजह ने बौहत बेकार समझां।
जे माहणु इस संसारा जो जित्ति लो कने अनन्त जीवन नीं पाओ, तां तिस्सो क्या फैदा? सच्चीजो, माहणु अनन्त जीवन पाणे रे खातर क्या देई सक्कां?
सै अपणा चोल़ा सट्टि ने झट उट्ठया, कने यीशुये लौ आया।
“जे कोई मेरा चेला बणीने मेरे पिच्छे औणा चाओ, तां तिस्सो अपणे माता-पिता, जनाना कने बच्चयां, भाई कने बैहणां, कने अपणे प्राणा ते बी जादा माहने प्यार करने पौणा। नैईता, तुहें मेरे चेले नीं बणी सकदे।
तियां इ तदुआं तक जे कोई अपणा सब किछ छड्डी नीं देओ, तालुआं तक सै मेरा चेला नीं बणी सकदा।”
“मालके तिस बेईमान भण्डारीये री तारीफ किति काँह्भई तिने चलाकिया ने काम्म कित्त्या। फेरी यीशुये गलाया, ये सच्ची गल्ल इ भई इस संसारा रे लोक सै जे परमेशरा जो नीं मनदे, सै संसारिक गल्लां च धर्मी लोकां ते जादा चलाक ये।
तां जे सै रोटी खाईने रज्जीगे, तां कणकां जो समुद्रा च सट्टीने जहाजा जो हल्का करने लगे।
मूसे सोच्चया भई मिस्र रे भण्डारा ते बड्डा धन पाणे ते मसीह रे खातर दुख सैहणा जादा कीमती आ, काँह्भई सै भविष्या च ईनाम पाणे री उम्मीद करी रां था।