काँह्भई इन्हां दिनां ते पैहले थियूदास ये बोलदा उट्ठया, सै बी दावा कराँ था भई हऊँ बी किछ हया; कने तकरीवन कोई चार सौ माहणु तिसरे चेले बणिगे, पर सै मारीत्या गया कने जितने लोक तिस्सो मन्नां थे, सब उरे-परे हुईने खत्म हुईगे।
तां तिज्जो तिन्हां डाल़ियां रे अग्गे घमण्ड नीं करना चाहिन्दा, सै जे तोड़ीने सट्टि दित्ति रियां; कने जे तू घमण्ड कराँ तां याद रखयां भई तू जड़ां जो नी पाल़ीराँ, पर येत सै जड़ इ सै जे तिज्जो पाल़ी कराँ ईं।
इस खातर सै किछ जे तुहां च संसारिक आ, तिसजो खत्म करी देआ, यनिके व्यभिचार, अपवित्रता, वासनां, बुरी इच्छां कने लालच सै जे मूर्तियां री पूजा करने रे बराबर आ,
तिस परमेशरा रा बरोध करना, कने हर इक्की जो तिसरी जे लोक पूजा कराँ ये कने देबता मन्नां ये तिन्हांते तिस अप्पूँजो बड़ा खास बनाणा, येत्थी तक भई तिस परमेशरा रे मन्दरा च बैठणा कने सारयां लोकां जो ये प्रचार करना भई सै खुद परमेशर आ।
अहें ये बी जाणाँ ये भई व्यवस्था धर्मी माहणुये खातर नीं पर तिन्हांरे खातर इ सै जे परमेशरा रिया व्यवस्था जो नीं मनदे, भगती हिनां, पापियां, अपवित्र कने अशुद्ध माहणुआं, माता-पिता रा खून करने औल़यां, हत्यारयां,
बुरियां इच्छां रा डटी ने मुकाबला करने रे खातर सै जादा ते जादा अनुग्रह देआं; तियां जे भई पवित्र शस्त्र बोलां, “परमेशर घमण्डियां रा बरोध कराँ, पर नम्र लोकां पर किरपा कराँ।”
खास कर तिन्हांजो सै जे अपणे पापी स्वाभावा री बुरियां इच्छां रे मुतावक चलां ये कने परमेशरा रे अधिकारा ते नफरत कराँ ये। सै लोक जिद्दी, कने घमण्डी ये, कने ये स्वर्गा रे प्राणियां री बेज्जति करने ते बी नीं डरदे।
पर ये लोक त नासमझ जानबराँ साई ये सै जे पकड़े जाणे कने मारे जाणे रे खातर पैदा हुईरे; कने तिन्हां गल्लां जो जे जाणदे तक नींये तिन्हांरे बारे च बुरा-भला गल्लां ये, तिन्हां जंगली जानबराँ साई नाश हुई जाणा।
ये तिन्हांजो सै जे भटकीरेयां लोकां चाते बचीने निकल़णे री शुरुआत इ करीराँ थे, अपणी बेकारा री घमण्डी गल्लां ते तिन्हां लोकां जो शारीरिक इच्छां च फसाई लें।
ये लोक लगातार कुड़कुड़ां ये कने शिकायत कराँ ये; सै अपणियां बुरियां इच्छां रे मुतावक चलां ये कने सै अपणे बारे च घमण्ड कराँ ये कने अपणे फायदे रे खातर लोकां री चापलुसी कराँ ये।
मैं इक्की येढ़े पशुये जो समुद्रा चते निकल़दे देख्या, तिसरे दस सिंग कने सात्त सिर थे। तिसरयां सिंगां पर दस मुकट, कने तिसरे हरेक सिरा पर परमेशर री निंध्या रे नौं लिखिरे थे।
अम्बरा ते माहणुआं परा तकरीवन पंजताल़ी ते पंजाह किलो री बड्डी आण पई, कने इस खातर भई ये विपत्ति बौहत इ भारी थी, लोकें आणीं रिया इसा विपत्तिया रिया वजह ते परमेशरा री निंध्या कित्ती।
माहणु भयंकर गर्मिया ते झुलसिगे, कने तिन्हें परमेशर रे नौआं री निंध्या कित्ती, तिसजो जे इन्हां विपत्तियां पर अधिकार आ; कने तिन्हें मन फिराणे कने तिसरी महिमा करने ते इन्कार कित्या।