ताहली जे सै अपणे होशा च आया, तां सै अपणे मना च सोचणे लगया, मेरे पिता रे घरें इतणे जादा मजदूर ये तिन्हांजो जे खाणे जो इतणी जादा रोटी मिलांई भई सै खाईने बी नीं मुकदी! पर इथी मेरे इतणे बुरे हाल ये भई हऊँ भुक्खा मरने लगीरा!
कने तियां इ जब्दिये रे पुत्र, याकूब कने यूहन्ने जो बी, सै जे शमौना रे साथी थे, हैरानी हुई फेरी यीशुये शमौना जो गलाया, “मत डरदा, हूणा ते तू मच्छियां जो नीं, माहणुआं जो मेरेले ल्यौणा।”
भई तू तिन्हांजो इसा गल्ला रा एहसास करवाई दो भई सच्च क्या? कने झूट्ठा पर विश्वास करने रे बजाय परमेशरा रिया सच्चाईया पर विश्वास करा; ये सब इस खातर ताकि सै पापां री माफी कने मांह पर विश्वास करने ते पवित्र कित्तिरे लोकां सौगी बिरासत पाई सक्को।’
पतरसे गलाया, “हे हनन्याह! सै जे शैताने तेरे मना च पवित्र आत्मा ने झूट्ठ बोलणे रा विचार पाया, कने तुहें अपणी बेच्ची रिया धरतिया रे पैसयां चते थोड़े जे रखी लो?
कने बड्डा अजगर यनि सैई पुराणा सर्प तिस्सो जे इबलिश कने शैतान बोलां ये कने सै जे सारे संसारा रा भरमाणे औल़ा। सै धरतिया पर तिसरे दूतां समेत सट्टि दित्या गया।