Matio 2:7 - Ku̍o̍ Delee 19997 Ti̍ Ɛlo wɔ̌n-a u̍h-a wlu̍-ɛ, wɛ̀ ɔ̍ dǎ dɛ̍ jlǐhɛ̍ tù-i nyɔ̍ laa̍ dě slǎn iě ɔ̍ tèle u̍h i̍, ɔ̍ la̍a̍, “Ti̍ we̍ mɔ̀ jě chǔhtlɛ̀n la ɛ?” Iě u̍h sèàɛ̍ ɔ̍ wlùh. Faic an caibideil |
Jɛ ti̍ Ɛlo juo-ao dɛ̍ i̍ ka dɛ̍ jlǐhɛ̍ tù-i nyɔ̍ poe-a ɔ̍ gblàa̍ i̍-ɛ, sɔ ɔ̍ nɛ tɛtɛ dǒ jlu̍h we̍. Wɛ̀ ɔ̍ dbo̍ fledlǔ u̍h iě dě Bɛfleɛɛn ke wlɔ̀ᵻ nɛ-a ɛ̍ de̍e̍ i̍-ɛ di̍i̍-i mu̍ u̍h iě jɔ̍gbauᵻ nynuu̍pli kli̍hgbɛ̍ dbǎ, sɔ dǒ chǔh due we̍ ìè sɔ̀nᵻ sɔɔ̌n jɛɛ. Ɔ̍ tba̍ nynuu̍ tu̍ laa̍ chèɛ̀, dɛ̍nu̍ɛ, ti̍ dɛ̍ jlǐhɛ̍ tù-i nyɔ̍ jě-a chǔhtlɛ̀n laa̍-ɛ, ɛ̍ tɛn dlǔ wɛ̀ gbɛɛ.