18 Ме тырӧма сёрниӧн, ловлы дзескыд пытшкӧсам.
Сідзкӧ, ӧні ме кута сёрнитны, висьтала сійӧ, мый ме тӧда.
Ме восьттӧм вина доз кодь, выль кучик доз моз дась косясьны.
– Ме кӧ мыйкӧ шуа тэныд, гашкӧ, тайӧ дойдас тэнӧ. Но коді вермас чӧв овны?
Сійӧ лэптіс менӧ пемыд гуысь, петкӧдіс менӧ зыбуч нюрысь, сувтӧдіс менӧ зумыд из вылӧ, ёнмӧдіс менсьым воськовъясӧс,
Ме шуи аслым, мый ог кут казьтывлыны Господь йылысь, ог кут висьтавлыны Сылӧн нимсянь. Но менам сьӧлӧмӧй биӧн ыпъяліс, менсьым лыясӧс сотіс, ме мудзи кутнысӧ, водзӧ ог вермы.
Та вӧсна ме тырӧма Господьлӧн скӧрлунӧн, ас пытшкам ог вермы кутны сійӧс. Господьӧй, кисьт скӧрлунтӧ туй вылын ветлӧдлысь челядь вылӧ, чукӧртчӧм зонъяс вылӧ. Айуловӧс да аньясӧс нуӧдасны пленӧ, нуӧдасны тшӧтш пӧрысь да олӧма йӧзӧс.
Ми огӧ вермӧй чӧв овны сы йылысь, мый аддзылім да кывлім».
