27 Пытшкӧсӧй сотчӧ, оз лӧнь, шог лунъяс суисны менӧ.
Ме кӧ муна весиг сап пемыд сёртасӧд, ог повзьы лёксьыс, ӧд Тэ мекӧд. Тэнад веськӧдлан да доръян беддьыд нуӧдӧны менӧ.
Господьӧй, мый меным виччысьны? Тэ вылӧ ме лача кута.
Господь шуис Мӧисейлы: «Аски чеччы водз да мун ю дорӧ. Сэні фараонкӧд паныдасигӧн шу сылы, мый Господь тадзи висьталӧ: лэдз Менсьым войтырӧс, медым [овтӧминын] найӧ юрбитасны Меным.
Но Ефрем – Менам муса пиӧй, сійӧ вайӧ Меным нимкодьлун. Ме унаысь мыждылі сійӧс, но некор ог вунӧд сійӧс! Менам сьӧлӧмӧй висьӧ Ефрем понда, Ме бурсьӧлӧмтча сы дінӧ, – висьталӧ Господь.
– Меным зэв сьӧкыд, менам сьӧлӧмӧй висьӧ дойысь, сійӧ ставнас тіралӧ, ме ог вермы чӧв овны. Ме кыла буксан шы – тыш вылӧ чуксалӧм.
Господьӧй, видзӧдлы, кутшӧм меным сьӧкыд! Тэныд пыксьӧмӧй вӧсна менам пытшкӧсӧй шызьӧма, сьӧлӧмӧй тіралӧ. Ывлаын шыпурт бырӧдіс челядьӧс, керкаӧ кулӧм овмӧдчис.
Синмӧй пемдіс бӧрдӧмсьыс, пытшкӧсӧй шызьӧма, сьӧлӧмӧй потӧ шогысла, ӧд менсьым войтырӧс бырӧдӧма, челядь да пузчужӧм кагаяс тшыгйысла кулӧны карса изэрдъяс вылын.
