12 इसु गाउँको मुखति पुग्याछिया, मथ्थै मलामिहरुले मडो ल्हिदैछिया, तेइ राडिपुडि स्हैनिको एक मात्तै छोरा छियो। गाउँका मथ्थै मान्ठहरु तिँ स्हात छिया।
केइ दिनपछि इसु नाइन नाउँको गाउँमै गया, र उनुका चेलाहरु र अरु मथ्थै मान्ठहरु पुनि उनुको पछि गया।
प्रभुले तिनुकन देख्या, अनि टिठायार भुन्या, “नरोउ।”
क्यानभुन्या मेरि भयाइ एक बार बर्सकि छोरि मर्न लाग्याइछ।” इसुले तेइको बिन्ति स्हुनिकन तेइका घर जानैगद्दा मान्ठहरु ठेलाठेल गरिरया छिया।
स्हबै जुना रुनैछिया र सोक गरिरया छिया, इसुले भुन्या, “नरोउ, मर्याइ नाइ, तर तेइ सियाइ छ।”
तब यइ स्हुन्न बित्तिकै पत्तुरुस उठेर तिनुहरुस्हातै योप्पामै गया। ताँइ पुग्यापछि तिनुहरुले पत्तुरुसकन हपल्लो कोठामै ल्हिया। ताँइ बिदुवाहरु स्हबै पत्तुरुसको ओरिपोरि ढुकेर रुन लागिन्, र तबिताले बुन्या टाला र अरु टाला देखाउँदै र रुदै पत्तुरुसको वरिपोरि जुम्मा भइन्।
पत्तुरुसले तेइको हात स्हुमाति जुरुक्कै उठाया, अनि प्रभुकन बिसास गन्न्या र बिदुवाहरुकन डाकेर बाँच्याइ तबिताकन जुम्मा लाया।