Hră Pôl Čih Mơit Kơ Ƀing Đaŏ Pơ Plei Rôm 4:17 - Hơdrôm Hră Rơgoh Hiam Hơnơ̆ng Đăr 201417 Tui hăng Hră Ơi Adai hơmâo čih laih tui anai, “Kâo hơmâo pơjing laih ih jing ama kơ lu lŏn čar.” Ñu jing ama ta ƀơi anăp Ơi Adai, yuakơ amăng Ơi Adai yơh ñu đaŏ kơnang, anŭn jing Ơi Adai Pô pha brơi tơlơi hơdip kơ mơnuih djai laih anŭn hrih pơjing rai tơlơi mơnơ̆ng aka ƀu hơmâo hlâo tơdơi ôh. Faic an caibideilHră Ơi Adai Pơhiăp 201617 Kar hăng hră Ơi Adai hmâo čih laih: “Kâo hmâo pơjing ih jing ama kơ lu djuai mơnuih.” Tui anŭn tơlơi ƀuăn anŭn ăt dŏ tŭ yua ƀơi anăp Ơi Adai, Pô ñu đaŏ, jing Pô brơi tơlơi hơdip kơ ƀing djai, laih anŭn pơjing mơnơ̆ng mơ̆ng mơnơ̆ng aka hmâo hlâo ôh. Faic an caibideil |
Kâo či pơđar kơ mơnuih ƀơi akiăng gah dư̱r tui anai, ‘Brơi glaĭ ƀing ană plei Kâo anŭn bĕ!’ Laih anŭn Kâo či pơtă kơ mơnuih ƀơi akiăng gah thu̱ng tui anai, ‘Anăm pơkơ̆ng glaĭ hĭ ƀing ană plei Kâo anŭn ôh.’ Ba glaĭ bĕ ƀing ană đah rơkơi Kâo mơ̆ng khul anih ataih laih anŭn ană đah kơmơi Kâo mơ̆ng djŏp anih amăng lŏn tơnah.
Tui anŭn, hlơi pô hrup hăng Kâo lĕ? Brơi kơ ñu anŭn pơrơđah tơbiă bĕ ñu pô. Brơi bĕ ñu anŭn pơhaih hăng pơrơđah ƀơi anăp Kâo hơdôm tơlơi hơmâo truh laih čơdơ̆ng mơ̆ng Kâo pơkô̆ pơjing laih ƀing ană plei Kâo đưm hlâo adih, laih anŭn kơ hơdôm tơlơi aka truh ôh, Sĭt brơi bĕ kơ ñu anŭn laĭ lui hlâo kơ tơlơi či truh.
Yua mơ̆ng tơlơi đaŏ yơh, Noah, tơdang Ơi Adai pơkơđiăng kơ ñu kơ khul tơlơi aka thâo ƀuh ôh, amăng tơlơi huĭ rơgoh hiam pơkra kŏmpăn kiăng pơklaih hĭ sang anŏ ñu. Yua mơ̆ng tơlơi đaŏ kơnang ñu yơh, ñu klă̱ kơđi laih kơ mơnuih lŏn tơnah laih anŭn jing hĭ ƀing ană tơčô tơlơi tơpă hơnơ̆ng jing tơbiă rai yua mơ̆ng tơlơi ñu đaŏ.