PANGENTASAN 4:27 - Kitab Sutji

²⁷ Anadene Pangeran Yehuwah wus ngandika marang Rama Harun, mangkene: “Sira methukna Musa menyang ing pasamunan.” Rama Harun tumuli mangkat lan kepanggih karo Sang Musa ana ing gununge Gusti Allah, banjur diaras.

PANGENTASAN 4:27 Iomraidhean Croise

PURWANING DUMADI 29:11

Sawuse mangkono Yakub tumuli ngambung Rakhel lan nangis seru.

I PARA RAJA 19:8

Mulane panjenengane nuli wungu tuwin dhahar lan ngunjuk, sarta marga saka dayaning dhaharan mau panjenengane banjur bisa tindak nganti patang puluh dina patang puluh bengi suwene, nganti tekan ing gununging Allah, yaiku gunung Horeb.

JABUR 105:26

Gusti Allah tumuli ngutus Nabi Musa, abdine, lan Imam Harun pepilihane.

PANGENTASAN 18:5

Bareng Imam Yitro, mara-sepuhe Nabi Musa, karo putra-putra lan garwane Nabi Musa rawuh ing pasamunan, ing papan palerebane ing sacedhake gununge Gusti Allah,

PANGENTASAN 18:7

Nabi Musa banjur medal methukake mara-sepuhe, sumungkem lan ngaras; sawuse bage-binage mungguh ing bab kasugengane, banjur padha lumebu ing tarub.

PANGENTASAN 19:3

Nabi Musa tumuli minggah sowan ing ngarsane Gusti Allah, sarta dipangandikani dening Pangeran Yehuwah saka ing gunung kono, dhawuhe: “Sira ndhawuhana turune Yakub lan ngundhangna marang wong Israel, mangkene:

PANGENTASAN 20:18

Kacarita bareng bangsa mau padha krungu gumlegering gludhug lan bledheg samber-samberan, unine kalasangka, apadene kumeluning pega saka ing gunung, padha wedi lan gumeter sarta tumuli padha mundur ngadoh,

PANGENTASAN 24:13

Nabi Musa banjur tindak karo Yusak abdine minggah ing gununge Gusti Allah.

PANGENTASAN 3:1

Anadene Sang Musa saben-saben ngengen wedhuse Imam Yitro, kang rama marasepuh, imam ing Midian. Nalika ing sawijining dina pinuju nggiring wedhuse nganti ngliwati wates pasamunan, lan rawuh ing gununge Gusti Allah, yaiku gunung Horeb,

PANGENTASAN 4:26

Sang Musa banjur ora dikapak-kapakake dening Pangeran Yehuwah. Mungguh Ibu Zipora anggone nalika iku nyebut “panganten rah” iku awit saka prakara tetak mau.

KOHELET 4:9

Wong loro iku luwih prayoga tinimbang karo wong siji, awit iku padha tampa pituwas kang becik tumrap kangelane.

LELAKONE PARA RASUL 10:20

mulane ngadega, mudhuna lan mangkata bebarengan karo wong-wong iku, aja mangu-mangu, sabab Ingsun kang ngutus mrene.”