Biblia Todo Logo
Bìoball air-loidhne

- Sanasan -




HOSEA 3:4 - Kitab Sutji

4 Sabab wong Israel nganti suwe padha dedunung tanpa raja, tanpa pemimpin, tanpa kurban sembelehan, tanpa ngadegake tugu brahala, tanpa efod lan tanpa terafim.

Faic an caibideil Dèan lethbhreac




HOSEA 3:4
44 Iomraidhean Croise  

Nalika samana Pak Laban lagi lunga mbathili wedhuse, Rakhel banjur nyolong terafim duweke bapakne.


Anadene Rakhel kang njupuk terafim mau lan dilebokake ing lapake unta, banjur dilinggihi. Pak Laban tumuli nggledhahi sawratane tarube, nanging ora nemu terafime.


Tekene keprabon bakal ora ngalih saka Yehuda, utawa lambanging paprentahan saka ing antarane sikile, nganti tumeka rawuhe Sang Silo, kang bakal disuyudi bangsa-bangsa.


Lan Sang Prabu Dawud beksa-beksa kalawan mempeng ana ing ngarsane Sang Yehuwah, panjenengane ngagem rasukan efod lena.


Para prewangan lan para juru petungan, uga terafim, brahala-brahala lan sakehe dewaning kanisthan kang tinemu ana ing tanah Yudea lan ing Yerusalem, padha kasirnakake dening Sang Prabu Yosia, supaya bisa netepi pangandikaning Toret kang katulis ana ing kitab kang wus katemokake dening Imam Agung Hilkia ana ing padalemaning Sang Yehuwah.


banjur seba marang ing ngarsane Sang Prabu Asa sarta munjuk marang panjenengane: “Kawula aturi miyarsakaken dhumateng kawula, dhuh Sang Prabu Asa tuwin Yehuda saha Benyamin sadaya! Pangeran Yehuwah badhe nganthi dhumateng paduka sadaya uger paduka sami ndherek ing Panjenenganipun. Manawi paduka sami ngupadosi Panjenenganipun, Panjenenganipun rena, samangsa paduka sowani. Nanging manawi paduka sami nyingkur dhateng Panjenenganipun, badhe tinilar ing Panjenenganipun.


Iki sandhangan kang kudu digawe: tutup dhadha, kotang efod, jubah, kemejan tenunan endah, serban lan sabuk, yaiku sandhangan kang suci kanggo kakangira Harun lan anak-anake, supaya padha ngimamana lumados marang Ingsun.


Kotange efod kang digawe kudu mas, bakal wungu tuwa, wungu nom, bakal jingga lan lena tenunan alus kang benange kaantih, garapaning ahli.


Gapurane padha ambles ing bumi, Pangeran Yehuwah ngrisak lan nugel-nugel slarake; rajane lan panggedhene padha dumunung ana ing antarane bangsa manca. Ora ana pitedah saka Sang Yehuwah dalah para nabine padha ora tampa wahyu saka Panjenengane.


Banjur ana geni kang metu saka ing pange kang mangsa pang-pange kang cilik lan wohe nganti entek, satemah wus ora ana pange kang kuwat, ora ana pange kang kanggo teken karajan.” Yaiki kidung pangadhuh lan banjur wus dadi kidung pangadhuh.


Lan apa kang tuwuh ana ing sajroning atinira babar pisan ora bakal kelakon, yaiku kang padha sira ucapake: Aku padha kepengin kaya bangsa-bangsa liyane, kayadene sakehing golongan ing nagara-nagara liya, supaya iya bisa nyembah marang wit-witan lan watu.


Amarga ratu ing Babil bakal ana ing dalan simpangan kono, yaiku ing wiwitane dalan loro mau, prelu arep nindakake patenungan. Panahe dikrocok, terafim dijaluki pituduh lan atining kewan katiti-priksa.


Ingsun bakal ngesokake bebenduningSun marang sira kabeh lan nyemburake genining dedukaningSun sarta sira bakal Sunpasrahake ing tangane para wong kang tanpa pikiran kang nuwuhake karusakan.


Wadya-balane bakal jumedhul lan bakal gawe najising papan suci, yaiku betenge, nyuwak kurban dinan lan nganakake kang ora pantes kang ngrerusak.


Wiwit kasuwake kurban dinan lan madege dewa-dewaning kanisthan kang ngrerusak iku ana sewu rong atus sangang puluh dina.


Ratu mau bakal damel aboting prajanjian iku tumraping wong akeh lawase pitung mangsa. Ing tengah-tengahing pitung mangsa iku panjenengane bakal nguwisi kurban sembelehan lan kurban dhaharan; juru pangrusak banjur bakal teka kalawan swiwining kanisthan, nganti karusakan kang wus katetepake tumempuh marang kang ngrusak mau.”


Ratumu ana ngendi ta, kang banjur mitulungi sira, lan para pangarepira kang nuli menehi kaadilan marang sira, heh, sira kang ngucap: “Kula mugi kaparingana ratu kaliyan pangageng-pangageng?”


Sira Sunparingi ratu sajroning bebenduningSun, sarta kang Sunpundhut sajroning bramatyaningSun.


Ingsun bakal nyirnakake wite anggur lan wite anjir, kang wus padha diucapake: Iki kabeh paweweh marang aku, kang diwenehake marang aku dening kekasihku. Iku bakal Sundadekake alas, lan kewan ing ara-ara bakal mangani iku nganti entek.


Sawuse mangkono tumuli diagemi kemejan lan sabuk apadene jubah, diagemi kotang efod tuwin dipaningseti nganggo sabuk efod,


Sabab apa kang diucapake dening terafim iku ala, lan para juru tenung iku wahyune goroh, dene impen-impen kang dikandhakake iku kothong, tuwin tanpa paedah panglipure. Mulane bangsa iku nglembara kaya pepanthan wedhus, lan nandhang sangsara marga ora ana pangone.


Iya ing wektu iku – mangkono pangandikane Pangeran Yehuwah Gustining sarwa dumadi – Ingsun nyirnakake jenenge sakehe brahala saka ing nagara iku, nganti wong-wong padha ora eling marang iku maneh. Dalah para wong kang ngaku-aku nabi sarta roh reged bakal Sunbuwang saka ing nagara kono.


Wong-wong mau bakal padha tiwas kena landheping pedhang sarta bakal padha kabandhang dadi tawananing bangsa-bangsa kabeh, sarta kutha Yerusalem bakal kaicak-icak dening bangsa kang ora wanuh marang Gusti Allah, nganti tumeka sarampunge jamane bangsa-bangsa iku.”


Nanging wong-wong mau padha bengok-bengok: “Kasirnakna! Kasirnakna! Kasaliba!” Pangandikane Sang Pilatus: “Apa aku kudu nyalib ratumu?” Wangsulane para pangarepe imam: “Kula sami boten gadhah ratu kajawi namung Sang Nata Agung.”


Jalaran manawa sawise tampa kawruh ing bab kayekten kita njarag gawe dosa, mesthi ora ana kurban maneh kanggo mbirat dosa iku.


Mikha iku duwe omah brahala. Banjur digawekake efod lan terafim; salah sawijining anake lanang didadekake imam.


Wong lima kang maune lunga nelik tanah ing Lais iku banjur padha kandha marang para sadulure, tembunge: “Apa kowe padha sumurup, yen ing omah-omah kene ana efode lan terafime, apadene reca ukir-ukiran lan reca cor-coran? Lah saiki kowe padha ngretia temenan apa kang bakal koklakoni!”


Mas mau tumuli ditanjakake Gidheon kanggo gawe efod, kang banjur diprenahake ana ing kuthane, ing Ofra. Wong Israel kabeh banjur padha tumindak sedheng klawan nyembah efod mau ana ing kono, sarta iku dadi kalajiret tumrap Sang Gidheon dalah saisining daleme.


Imam Ahia bin Ahitub, sadhereke Imam Ikabod, bin Pinehas, putrane Imam Eli, imame Sang Yehuwah ing Silo, panjenengane kang ngagem efod ing wektu semana. Nanging wong akeh ora ngreti mungguh tindake Pangeran Yonatan.


Amargi pambalila punika sami kaliyan dosanipun patenungan lan pandlarung punika sami kaliyan nyembah brahala lan terafim. Sarehne panjenengan dalem sampun nampik dhateng pangandikanipun Sang Yehuwah, mila Sang Yehuwah inggih nampik panjenengan dalem, badhe kalungsur anggen panjenengan dalem dados ratu.”


Anadene Samuel ngabdi ana ing ngarsane Sang Yehuwah; Samuel iku isih bocah, kang asabuk efod lena.


Ature imam mau: “Pedhangipun Goliat tiyang Filisti ingkang panjenengan pejahi wonten ing Lebak Wit-Ela punika ingkang wonten ing ngriki, kaluruban ing sinjang, ing sawingkingipun efod punika. Manawi badhe panjenengan asta, mangga kula aturi mundhut; sanesipun boten wonten, namung punika.” Pangandikane Sang Dawud: “Boten wonten ingkang nyameni punika, pundi panjenengan paringaken dhateng kula.”


Sang Prabu nuli ngandika marang Doeg: “Kowe majua banjur nempuha marang para imam iku!” Doeg, wong Edom iku, banjur maju lan nempuh marang para imam iku. Ing dina iku Doeg mateni wong wolung puluh lima, kang padha aklambi efod lena.


Nalika Imam Abyatar bin Akhimelekh ngungsi marang Sang Dawud ing Kehila, mudhune nggawa efod.


Bareng Sang Dawud mirsa, yen Sang Prabu Saul kagungan kersa ngarah bilaine, ngandika marang Imam Abyatar: “Efod iku prenekna!”


Sang Dawud banjur dhawuh marang Imam Abyatar bin Akhimelekh: “Efodipun sampeyan bekta mriki.” Imam Abyatar banjur ngaturake Efode marang Sang Dawud.


Lean sinn:

Sanasan


Sanasan