تِه کییش که ایی نفر دییَری نوکَری قضاوت بَکَردیش؟ اَ چِه اِشتَن ایمانی سَری کا بومونِه یا مَمونه چَیی اَربابی مربوطَه. و اَ نی اِشتَن پا سَری کا بَمَندی چوم که خِداوند بَشای اَیی سرپا غَم بَرِه.
ایی نفر ایی روزی، دییَر روزون کا چاکتَر بَزنی؛ ولی ایی نفر دییَر، گِردِ روزون ایی جور بَزنی. هَر کسی بَسی اِشتَن فیکری کا اِشتَن عقیدَه اون درباره خاطِر جمع بِبو.
اِمی واسی یَه که اِنتَه عذاب کَشِم، امّا عار نیمَه، چیرا که بَزنیم بِه کی ایمان وَردَمه و قانع بیمَه که اَ، بَشای اَ چیی که بَه مِن دَسپاردَشَه تا اَ روز محافظت بِکَرِه.
اِمِن گِرد ایمانی دیلَه کا مَردی نَه، بی اِمکه وعده اون ویگِرِن، ولی اَوون دوری نَه ویندِشونَه و اَوون را سلام کَردِشونَه. و قبول کَردِشونَه که زمینی کا، غریبی نَه.
اِبراهیم اِنتَه فیکر کَردِشه که خِدا بَشای حتی اِسحاقی مَردَه اون دیلَه کا زِنده آکَرِه، و بَبی واتِه که اِنتَه اِبراهیم، اِسحاقی مرگی کا پَس ویگِتِشه.