وختی که کسی خِدا پاُتشایی کلامی دَرَسِه امّا اَیی درک نِکَرِه، اَ شَریر بومَی و دونَه ای که چَیی دیلی دیله کا کاشته بییَه، دِزدِه. اِم هَ دونَه ای یَه که راه کا ویبَه.
چوم که اَمَه نی ایی زَمانی نادون بیمونه، نافرمون و گمراه بیمونه، همه جورَه هَواهَوسون و خوشیون نوکر بیمونه؛ و کینه و حسودی نَه زِندگی بَکَردیمون. مردم اَمَه کا بیزار بینَه و اَمَه نی یَندی کا.
هِنته نی بَزنیمون که خدا زوعَه اومَه و بَمون فهم آدوعَشه تا اَیی که حقیقتَه آزونَم، و اَمَه اَیی کا ایمونه که حقیقتَه، یعنی چَیی زوعَه، عیسی مسیح کا. اَ، خِدای حقیقی و اَبَدی یَه زندگی اِستَه.