11 تِنَه بَواتیم، پِرِز، اِشتِه دوشَکی پِگه و بِش کَ!»
11 «بَتِه باتیم پِب و اِشتَن جیکَری پِگه و کَرا بش!»
عیسی دیل اَ مِردی را سیسته و اِشتَن دَسی دِراز آکَردِشه، اَیی دَس آسوشَه و واتِشه: «پیستِمَه، شفا بِگِه!»
امّا اِمی واسی که بِزونَه اِنسانی زوعَه زمینی کا اِم قدرت و اِختیاری اِستشَه گناه اون بِبَخشِه- اَ اِفلیجَه مِردی نَه واتِشه:
اَ مِرد پِرِشتَه و اَلبَحَل اِشتَن دوشَکی پِگِتِشه و گِردی چِمون پیشی کا اوآنَه شَه بِرون، جوری که گِرد تعجب کَردِشونَه و خِدا شُکر کَردِشونَه و واتِشونَه: «هرگز اِنتَه رَه چیی ویندَمون نِبَه.»
خِدا روحَه که زِنده بَکَردی؛ جِسمی را هیچ فایده ایی نییَه. گَفونی که اَز شِمَه نَه بَواتیم، روح و زندگی اِستینَه.