وختی که کسی خِدا پاُتشایی کلامی دَرَسِه امّا اَیی درک نِکَرِه، اَ شَریر بومَی و دونَه ای که چَیی دیلی دیله کا کاشته بییَه، دِزدِه. اِم هَ دونَه ای یَه که راه کا ویبَه.
دونه اِنی که راه کا ویبینَه، کَسونی اِستینَه که خِدا کلامی دَرَسِن، امّا اِبلیس بومَی و کلامی چَوون دیلی کا دِزدِه، تا مَشان ایمان بواَرِن و نجات پیدا بِکَرِن.
بَس هَر جورَه فِساد و هَر جورَه شِرارتی اِشتَن کا دور آکَرَه و فروتنی نَه، کلامی که خِدا شِمَه دیلی دیلَه کا نِشا کَردَشه قبول بِکَرَه. اَ کلامی که بَشای شِمَه جانون نِجات بِدَه.