8 چوم چَیی شاگِردِن شَه بینَه شهر که غَذا بِخرِن.
8 اِمی خاطر کن چَی شاگردِن غذا وَردِرا شهریرا شَه بینَه.
امّا عیسی اَوون نَه واتِشه: «شِمَه اِشتَن اَوون غَذا آدییَه که بَرِن.» شاگِردِن واتِشونَه: «اَمَه پینج گِله نون و دِ گِله مایی غِیراز چیی نیمونه، مَگم اِم کِه بِشَم و اِم جَماعتی گِردی را غذا ویگِرَم.»
عیسی و چَیی شاگِردِن نی عروسی دعوت بینَه.
هَ لَحظه، عیسی شاگِردِن آگَردِستینَه. اَوِن تعجب کَردِشونَه که عیسی ایلَه ژِنی نَه گَف ژَنِه. امّا هیچ گِله نِدَفَرسِشونَه: «چِه پیستِرَه؟» یا «چیرا اَیی نَه گَف ژَنی؟»
بَس اَ ژِنی شهادتی واسی که واتَش بَه «تا حِسَه هَر چِه کَردَم بَه، مِنَه واتِشه،» وِر کسِن اَ شهری، سامِریون کا بِه عیسی ایمان وَردِشونَه.
بَس آرَستَه ایلَه شهری سامِره کا که چَیی نوم سوخار بَه، اَ زمینَ تیکَه ای نِزدیکی کا که یعقوب آدوعَش بَه اِشتَن زوعَه یوسفی.
ایلَه ژِنی سامِره آدَمون کا آو پِگِته را اومَه. عیسی اَیی نَه واتِشه: «ایی چِله آو بَه مِن آدَه،»