اِمی واسی، اَمَه نی اَ روزی نَه که اِمی دَرَسِمونه، شِمَه را دعا کَردِه کا دَس نِپِگتَمونه، بَلکَم هَمیشه خِدا کا پیستِمونَه تا چَیی اِرادَه آزونستِه نَه، هَر حِکمت و روحانی یَه فهمی کا پور بِبییَه؛
مَسیح کلام، فَت و فراوون شِمَه دیلَه کا بومونِه؛ تَمون حِکمتی نَه یَندی پَند و تعلیم بِدییَه، مزامیر، سرودون و آوازونی نَه که خِدا روح کا یَه، شُکرکَردِه نَه و صِدق دیلی نَه خِدا را بوخونَه.
«اَ کسی که گوش هِستِشَه دَرَسِه که خِدا روح کلیسا اون نَه چِه بَواتی. هَر کسی که پیروز بِبو، اَ نِین آکَردَه”مَنّا“ کا آدَم بَیی و ایلَه ایسبی یَه سِنگی آدَم بَیی، که چَیی سَری کا ایلَه تازه نومی نیویشتَه بییَه که هیچکس اَیی نیمَزنِه اَ کسی غِیراز که اَیی ویگِرِه.