«دَیِس، از ایلَه دِزدی شیوار بومَیم! خَسه بِبو اَ کسی که آگا بَمندی و خَلا دَکَردَش بِبو، مَبو که لُخت و سُوخت راه دَلَکِه و گِرد چَیی رِسوایی بِوینِن.»
تِه نصیحت بَکَردیم خالِصَه طِلایی که آتشی کا دَوییَردَه بَه مِن کا بِخِری تا دولتمند بِبی؛ و ایسبی خَلا اون، تا دَکَری و اِشتِه لُخت و سُختی شرم ویندَه مَبو و مَرهم، که اِشتِه چمون کا دَسونی تا بِوینی.