6 از اِمی حکم نِکَرِم، بَلکَم فقط اِجازه بَدایم.
6 اَز اِمی حِکم نِمَکرد، بَلکَم تاکَه ایجازَ آمَدا.
چِمِن حُکم، کسونی را که عروسی کَردَشونه اِمَه که- نِه چِمِن حُکم، بَلکَم خِداوندی حُکم- که ژِن نَبی اِشتَن شو کا جِدا آبو.
اَلباقی نَه بَواتیم- از بَواتیم نِه خِداوند- که اَگم ایلَه بِرایی بیایمانَ ژِنی هِستِشَه و اَ ژِن راضی یَه که اَمِردی نَه زِندگی بِکَرِه، اَ بِرا نَبی اِشتَن ژِنی طلاق بِدَه.
و امّا اَذَبون درباره، خِداوندی کا حُکمی نیمَه؛ ولی کسی جایگاه کا که خِداوندی رَحمتی واسطه نَه مورد اِعتمادَه، چِمِن گفی ژَنِم.
با اِم حال از فیکر بَکَردیم که اَگم عروسی مَکَرِه، خوشحالتَرَه و گمون بَکَردیم که از نی خِدا روح هِستِمَه!
وختی از اِنتَه رَه اِطمینانی نَه چِمِن اِفتخاری کا بَواتیم، خِداوندی طرفی کا نِواجِم، بَلکَم نَفهمی کا بَواتیم.
از اِمی شِمَه را حکم نِکَرِم، بَلکَم پیستِمَه دییَرون غیرتی واسطه نَه ثابت بِکَرِم که شِمَه محبت بیدون دِدیمی یَه.