Simon Peterin a kuomah, “Lalpa, khâwlai am i fe ding a na?” a ta. Isûn, “Ka fena dingah nangnîn tuhin mi zui thei naw ti niu; nakie pha ruok chu mi zui in tih,” a ta, a dawn a.
‘Ka fe hmang ding a na, in kuomah hung nâwk ka tih’, ka tizie cheu kha in hriet tah. Nangnîn mi hmangai ni unla Pa kuoma ka fe ding a ni leiin in lâwm ding a nih; Pa chu keia nêkin a ropui lem si a.
Chun, a închûktirhai ṭhenkhatin, “Ei kuoma a thu hril hi ieng am a na? ‘Sâwt nawtêah nangnîn kei mi hmu naw ti niu a, sâwt nawtêa bawk nangnîn kei mi hmu nâwk in tih,’ a ti le, ‘Pa kuoma ka fe ding leiin,’ a ti hi,” an in ti a.
Ama chu a Pathien ropuina var le, a tak angpui ngei leh, ama thilthawtheina thuah iengkim tungdingtu niin, suolhai a sukthieng hnungin chung tienga Ropuitak changtienga khin a hang ṭhung a.
Isu ei ringna siemtu le sukfamkimtu tieng chu en zingin; ama chun a hmaa hlimna um lei chun muolphona chu ngainêpin, kraws chu a tuor a, Pathien lalṭhungpha changtieng khin a hang ṭhung ta a.