Simon Peterin a kuomah, “Lalpa, khâwlai am i fe ding a na?” a ta. Isûn, “Ka fena dingah nangnîn tuhin mi zui thei naw ti niu; nakie pha ruok chu mi zui in tih,” a ta, a dawn a.
‘Ka fe hmang ding a na, in kuomah hung nâwk ka tih’, ka tizie cheu kha in hriet tah. Nangnîn mi hmangai ni unla Pa kuoma ka fe ding a ni leiin in lâwm ding a nih; Pa chu keia nêkin a ropui lem sih a.
Chun, a închûktirhai ṭhenkhat- in, “Ei kuoma a thu hril hi ieng am a na? ‘Sâwt nawtêah nangnîn kei mi hmu naw ti niu a, sâwt nawtêa bawk nangnîn kei mi hmu nâwk in tih,’ a ti le, ‘Pa kuoma ka fe ding leiin,’ a ti hi,” an in tih a.
Ama chu a Pathien ropuina var le, a tak angpui ngei leh, ama thil- thawtheina thuah iengkim tungding- tu niin, suolhai a sukthieng hnungin chung tienga Ropuitak changtienga khin a hang ṭhung a.
Isu ei ringna siemtu le suk- famkimtu tieng chu en zingin; ama chun a hmaa hlimna um lei chun muolphona chu ngainêpin, kraws chu a tuor a, Pathien lalṭhungpha changtieng khin a hang ṭhung tah a.