14 मय ऐई लागुन हुन बुआ चो पुरे मांडी पाडू आंय,
14 मी एको ही लाने परमेस्वर बाप को जोने घुटना टेकु हैं,
आउर हुन खुद हुनमन ले अलगे गोटक ढ़ेला पकातोर लापी ने गेलो, आउर मांडी पाडून भाती पारथना करूक मुरयालो,
ऐ बोलुन भाती हुन मांडी पाड़लो आउर हुन सपाय चो संगे पारथना करलो।
जिदलदाय हुन दिन पुरा होऊन गेली, तेबे आमी हुता ले जाते गेलु; आउर सपाय बायले लेकीमन आउर लेकामन संगे आमके नंगर चो बाहार ले पोंचाला; आउर आमी रेटे मांडी पाडून भाती पारथना करलु,
फेर मांडी पाडून भाती जोर ले हाग दिलो, “हे परबु, ऐ पाप हुनमन उपरे नी लगाव।” आउर ऐ बोलुन भाती हुन मरून गेलो। शाऊल हुनचो बद ने शामिल रलो।
तेबे पतरस सपाय के बाहरे करून दिलो, आउर मांडी टेकुन पारथना करलो आउर मोड़ी चो बाटे दकुन भाती बल्लो, “हे तबीता, उठ।” तेबे हुन आपलो आँईक उगाढुन दिली; आउर पतरस के दकुन भाती उठून बसली।
आमचो माहापुरू आउर परबु ईशु मसीह चो बुआ चो धन्यबाद होओ कि हुन आमके मसीह ने सरग चो जगामन ने सपाय परकार चो आत्मिक आशीष दिलो से।
जेचो ले सरग आउर धरतनी उपरे, हरकोनी घरलोगमन चो नाव संगाय जाऊ आय,
कि जोन सरग ने आउर धरतनी थाने आउर धरतनी चो खाले आसे, हुनमन सपाय ईशु चो नाव थाने मांडी टेक दे;