زَڢَنِيَ 2:8 - أَتَّوْرَتْ دَ أَنَّبَاوَا8 «نَجِ بَعَرْ دَ مُواْوَبْ تَكٜىٰيِ دَ زَرْغِنْ أَمُّواْنَاوَا، يَدَّ سُكَ ڟُواْكَنِ مُتَنٜىٰنَ سُكَ بُغَ ڧِرْجِ ذَاسُثِنْيٜىٰ ڧَسَرْ مُتَنٜىٰنَ؞ Faic an caibideil |
غَا سَڧُوانْ دَ يَهْوٜىٰهْ يَڢَطَا غَمٜىٰدَ مُتَنٜىٰنْ أَمُّوانْ؞ إِنْجِ يَهْوٜىٰهْ، «أَغَنِنْكُ، إِسْرَٰٓءِيلَ بَاشِ دَ یَیَ نٜىٰ؟ كُواْ بَاشِ دَ وَنْدَ ذَيْثِ غَادُوانْسَ نٜىٰ؟ تُواْ، مٜىٰيَسَا كُو مَاسُ بَوْتَاوَ مُواْلٜىٰكْ كُكَ كَرْٻِ ڧَسَرْ غَدْ نَمُتَنٜىٰنْ إِسْرَٰٓءِيلَ؟ مٜىٰيَسَا كُو مُتَنٜىٰنْ مُواْلٜىٰكْ كُكَ مَلَّكِ غَرُضُوً غَدْ؟
«كَيْ كُمَ، يَا كَيْ طَنْ مُتُمْ، كَيِ أَنَّبْثِ كَثٜىٰ، ‹إِنْجِ أَبِنْدَ عُبَنْغِجِ يَهْوٜىٰهْ يَڢَطَا غَمٜىٰدَ أَمُّواْنَاوَا دَ ذَاغِنْ دَ سُكَيِ وَمُتَنٜىٰنَ، « ‹تَكُواْبِے، تَكُواْبِے، أَنْظَارٜىٰ تَكُواْبِے دُواْمِنْ كِسَا! أَنْ غُواْغٜىٰ تَكُواْبِنْ دُواْمِنْ يَثِ يَيِ ڨَلْڨَلِ كَمَرْ وَلْڧِيَ!