زَڢَنِيَ 2:5 - أَتَّوْرَتْ دَ أَنَّبَاوَا5 كَيْتُوانْكُ، كُو مَذَوْنَنْ بَاكِنْ تٜىٰكُ، كُو أَلْعُمَّرْ كٜىٰرٜىٰتِيَاوَا! مَغَنَرْ يَهْوٜىٰهْ تَنَ غَابَادَكُو، يَا كَنْعَنَ، ڧَسَرْ ڢِلِسْتِيَ؞ ذَنْ هَلَكَاكِ، بَكُوَ ذَاعَ ضَغٜىٰ وَنِبَ؞ Faic an caibideil |
عَمَّا مَغَنَاتَ دَ ڧَٰعِدُواْدِنَ وَطَنْدَ نَعُمَرْثِ بَايِنَ أَنَّبَاوَا، أَيْ، سُنْثِكَ عَكَنْ كَاكَنِّنْكُ؞ سَبُواْدَ حَكَ سُكَ جُويُواْ ثِكِنْ تُوبَ سُكَثٜىٰ، ‹دَيْدَيْ كَمَرْ يَدَّ يَهْوٜىٰهْ مَيْ ضُنْدُنَا يَيِ نِيَّ يَيِ دَمُو بِسَغَ هَنْيُواْيِنْ تَڢِيَرْمُ دَ أَيُّكَنْمُ، حَكَ كُوَ يَثِكَ أَبِنْدَ يَثٜىٰ ذَيْ يِدَمُو؞› »
دَغَ رَاڢِنْ شِهُوارْ وَنْدَ يَكٜىٰ عَ إِيَاكَرْ مَصَرْ تَغَبَسْ ذُوَا يَنْكِنْ عٜىٰكْرُوانْ أَوَجٜىٰنْ أَرٜىٰوَ؞ دُكَنْ يَنْكُنَنَّنْ أَنْلِسَّڢْتَاسُ نَ كَنْعَنِيَاوَا نٜىٰ، وَتُواْ يَنْكُنَ نَسَرَاكُنَ بِيَرْ نَ ڢِلِسْتِيَاوَا وَطَنْدَ سُكٜىٰ مُلْكِ أَ غَاظَ دَ أَشْدُوادْ دَ أَشْكٜىٰلُوانْ دَ غَتْ دَ كُمَ عٜىٰكْرُوانْ نَيَنْكِنْ أَوِّيَاوَا؞