زَڢَنِيَ 2:2 - أَتَّوْرَتْ دَ أَنَّبَاوَا2 كَاڢِنْ أَوَاڟَرْ دَكُو كَمَرْ دُوسَرْ دَ عَكَ هُورَ، كَاڢِنْ ذَاڢِنْ ڢُشِنْ يَهْوٜىٰهْ يَسَوْكُواْ عَبِسَنْكُ، كَاڢِنْ رَانَرْ ڢُشِنْ يَهْوٜىٰهْ تَسَوْكُواْ عَكَنْكُ؞ Faic an caibideil |
سَبُواْدَ حَكَ نِے يَهْوٜىٰهْ نَثٜىٰ، ‹كُجِرَا رَانَرْ دَ ذَنْ تَاشِ إِنْيِ زَرْغِنْ أَلْعُمَّيْ؞ غَمَا نَايِ نِيَّ ذَنْ تَتَّارَ ڧَبِيلُ سُذَمَ بَبَّنْ تَارُوانْ مُلْكُواْكِ، دُواْمِنْ إِنْ ظُبَ مُسُ ڢُشِنَ مَيْ ذَاڢِ دَ دُكَنْ هَوْشِنَ؞ غَمَا كَمَرْ ڢُشِنْ مُتُمْ مَيْ كِيشِنْ ڧَوْنَ، ڢُشِنَ ذَيْ كُنُّ دَ ذَاڢِ، دُكَنْ دُونِيَا كُوَ ذَاتَ ڧُواْنٜىٰ؞› »