زَڢَنِيَ 1:6 - أَتَّوْرَتْ دَ أَنَّبَاوَا6 ذَنْكَوَرْدَ وَطَنْدَ سُكَ جُويَا بَايَ غَ بِنْ يَهْوٜىٰهْ، دَ وَطَنْدَ بَسُ نٜىٰمِ وَنِ أَبُ دَغَ يَهْوٜىٰهْ بَ، بَسُ كُوَ نٜىٰمِ نُڢِنْسَبَ؞» Faic an caibideil |
«عِدَنْ كُمَ مَيْ أَدَلْثِے يَجُويَ دَغَ أَدَلْثِنْسَ يَكُمَ عَيْكَتَ رَشِنْ غَسْكِيَ، نِے كُوَ نَا سَا أَبِنْ سَا تُنْتُٻٜىٰ أَغَبَنْسَ، ذَيْ مُتُ؞ ذَيْ مُتُ سَبُواْدَ ذُنُوبِنْسَ؞ أَيُّكَنْ أَدَلْثِنْ دَ يَيِ، بَذَاعَ تُنَ بَ، عَمَّا سَبُواْدَ بَكَجَا مَسَ كُنّٜىٰ بَ، ذَنْ نٜىٰمِ أَلْحَكِنْ جِنِنْسَ دَغَ حَنُّنْكَ؞