زَكَرِيَّا 7:2 - أَتَّوْرَتْ دَ أَنَّبَاوَا2 كَاڢِنْ لُواْكَثِنْ، مُتَنٜىٰنْ بٜىٰتٜىٰلْ سُنْ رِغَا سُنْ عَيْكَ شَرٜىٰظٜىٰرْ تَرٜىٰدَ رٜىٰغٜىٰمّٜىٰلٜىٰكْ دَ مُتَنٜىٰنْسُ سُضُواْڧِ أَلْحٜىٰرِ دَغَ يَهْوٜىٰهْ Faic an caibideil |
سَيْ سُكَ ثِيغَبَدَ مَغَنَ ثٜىٰوَ «تُواْ، سَرْكِے هٜىٰزٜىٰكِيَ نَ يَهُودَ دَ دُكَنْ جَمَعَرْ يَهُودَ سُنْ كَشٜىٰ أَنَّبِے مِيكَ نٜىٰ؟ كُواْ كَطَنْ! بَ هٜىٰزٜىٰكِيَ يَجِڟُواْرُوانْ يَهْوٜىٰهْ، يَضُواْڧِ يَهْوٜىٰهْ يَثَنْجَ نِيَّرْسَ غَمٜىٰدَ مَسِيڢَرْدَ يَشِرْيَ ذَيْ كَٰوُاْ عَكَنْسُ بَ؟ يَنْذُ مُنَ غَبْ دَ جَٰوُاْ وَكَنْمُ بَبَّرْ مَسِيڢَ!»