زَكَرِيَّا 5:6 - أَتَّوْرَتْ دَ أَنَّبَاوَا6 سَيْ نَيِ تَمْبَيَ نَثٜىٰ «شِنْ! مٜىٰنٜىٰنٜىٰ وَنَّنْ؟» سَيْ يَأَمْسَ «وَنِ ݣُونْدُوانْ أَوُاْ نٜىٰ يَكٜىٰ ڢِتُواْوَ، يَنَ كُمَ ثِكٜىٰ دَ مُغُنْتَا تَدُكَنْ ڧَسَرْ؞» Faic an caibideil |
كُنَثٜىٰ وَكَنْكُ، ‹يَوْشٜىٰ بِكٍ سَابُوانْ وَتَ ذَيْ وُثٜىٰ، دُواْمِنْ مُسَيَرْ دَ حَڟِنْمُ؟ يَوْشٜىٰ رَانَرْ هُوتُ تَمَكُواْ ذَاتَ ڧَارٜىٰ، مُسَامِ دَامَ مُكَيْ أَلْكَمَرْمُ عَكَاسُوَ؟ ثِكِنْ كَاسُوَنْثِنْمُ ذَامُيِ أَوُاْ دَ وَيُواْ، مُسَيَرْ دَ ڟَادَ، مُبُبُّغَ غِنْدِنْ مُودُ يَدَّ ذَامُ ثُوثِ مَيْسَيَ؞