زَكَرِيَّا 3:2 - أَتَّوْرَتْ دَ أَنَّبَاوَا2 سَيْ يَهْوٜىٰهْ يَثٜىٰ وَ شَيْطَنْ «نِے يَهْوٜىٰهْ نَا ڟَاوَتَا مَكَ، شَيْطَنْ! نِے يَهْوٜىٰهْ وَنْدَ نَذَاٻِ عُرُوشَلِيمَ تَذَمَ وُرِنْ ذَمَنَ، إِنَ ڟَاوَتَا مَكَ! وَنَّنْ يُواْشُوَ، نَكُٻُتَرْ دَشِ كَمَرْ سَنْدَنْ دَ عَكَ ڢِظْغٜىٰ دَغَ وُتَا؞» Faic an caibideil |
مَيْ كَمَنِّنْ طَنْ أَدَمْ يَثِيغَبَدَ مَغَنَ يَثٜىٰ «أَوَنَّنْ لُواْكَثِ مِيكَآءِيلُ، مَلاَىِٕكَ شُوغَبَنْ جَمَعَرْكَ ذَيْ تَاشِ يَطَوْكِ مَتَاكِ؞ ذَاعَيِ ݣُونَكِنْ عَذَابَ إِرِ وَدَّ بَعَتَٻَيِبَ تُنْدَ عَكَيِ دُونِيَا؞ عَمَّا أَ لُواْكَثِنْ، ذَاعَ كُٻُتَرْ دَ جَمَعَرْكَ، دُكْ وَنْدَ عَكَ رُبُوتَ سُونَنْسَ عَثِكِنْ لِتَّڢِنْ؞