زَكَرِيَّا 2:9 - أَتَّوْرَتْ دَ أَنَّبَاوَا9 بَاشَكَّ ذَنْ تَادَ هَنُّونَ إِنْ رُشٜىٰكُ! بَايِنْكُ ذَاسُ ڨُوثٜىٰ كَايَنْكُ؞› تَهَكَنٜىٰ ذَاكُ سَنِ ثٜىٰوَ يَهْوٜىٰهْ مَيْ ضُنْدُنَا نٜىٰ يَعَيْكٜىٰنِ؞» Faic an caibideil |
جِ! غَا كُوكَنْ ذُوثِيَاتَ جَمَعَتَ؞ كُواْعِنَ عَڧَسَرْ سُنَ ثٜىٰوَ «كُواْ يَهْوٜىٰهْ بَايَ ثِكِنْ سِهِيُواْنَ نٜىٰ؟ كُواْ سَرْكِنْتَ بَايَ عَثِكِنْتَنٜىٰ؟» يَهْوٜىٰهْ سَرْكِنْسُ يَأَمْسَ يَثٜىٰ، «دُوانْمٜىٰ سُكٜىٰ بَوْتَرْ غُمَكَ؟ دُوانْمٜىٰ سُكَسَا نَيِڢُشِے تَوُرِنْ سُجَّدَرْ بَنْظَ غَ أَلُّواْلِنْ أَلْعُمَّيْ؟»
بَذَاسُ شَا وَهَلَرْ نٜىٰمَنْ إِتَاثٜىٰ هُورَ وُتَادَغَ دَاجِ بَ، كُواْ سُسَارٜىٰ إِتَاثٜىٰ دَغَ كُرْمِبَ، غَمَا ذَاسُيِ تَهُورَ وُتَادَ كَايَنْ يَاڧِنْ؞ ذَاسُ ݣُوشِ كَايَ دَغَ وُرِنْ وَطَنْدَ دَا سُكَ ݣُوشٜىٰ دَغَ وُرِنْسُ، سُݣُوشِ رَبُوانْ يَاڧِ دَغَ وُرِنْ وَطَنْدَ دَا سُكَ ݣُوشٜىٰ دَغَ وُرِنْسُ؞ نِے عُبَنْغِجِ يَهْوٜىٰهْ نَا ڢَطَا؞
سَبُواْدَ حَكَ، نِے يَهْوٜىٰهْ مَيْ ضُنْدُنَا نَثٜىٰ، حَڧِيڧَ نَا ضَنْڟٜىٰ دَ رَيْنَ ثٜىٰوَ مُواْوَبْ ذَاتَ ذَمَ كَمَرْ سُواْدُوامْ، أَمُّواْنَاوَا كُمَ كَمَرْ غُواْمُواْرَ، ڧَسَرْ ذَاتَثِكَ دَ ڧَيُواْيِ مَيْ رَامُكَنْ غِشِرِ، مَرَرْ أَمْڢَانِ حَرْ أَبَدَا؞ ضَغُواْوَرْ جَمَعَتَ ذَاسُ ڨُوثٜىٰ مُسُ كَايَ، مُتَنٜىٰنَ دَ سُكَ ڟِيرَا ذَاسُ غَاجٜىٰسُ؞