زَكَرِيَّا 2:8 - أَتَّوْرَتْ دَ أَنَّبَاوَا8 «غَمَا،» إِنْجِ يَهْوٜىٰهْ مَيْ ضُنْدُنَا، شِ مَيْ طَوْكَكَ نٜىٰ وَنْدَ يَعَيْكٜىٰنِ، «غَا سَڧُواْنَ ذُوَاغَ أَلْعُمَّيْ، وَطَنْدَ سُكَ ڨُوثٜىٰ كَايَنْكُ؞ ‹دُكْ وَنْدَ يَتَٻَ مُتَنٜىٰنَ يَتَٻَ ڨُويَرْ عِدُواْنَنٜىٰ؞ Faic an caibideil |
ذَنْ جٜىٰڢَرْ دَكٜىٰ عَڧَسَا تَرٜىٰدَ وَطَنْدَ سُكَ غَنْغَرَ ذُوَا وُرِنْ ذَمَنْ مَتَتُّو، ذُوَا وُرِنْ مُتَنٜىٰنْ دَا؞ ذَنْ كُمَسَا كِذَوْنَ عَڧَرْڧَشِنْ ڧَسَا، أَوُرِنْ دَيَكٜىٰ كُڢَيْ تُنْدَا، تَرٜىٰدَ وَطَنْدَ سُنْ رِغَا سُنْ غَنْغَرَ وُرِنْ ذَمَنْ مَتَتُّو؞ بَذَاكِ سَاكٜىٰ دَاوُاْ كِطَوْكِ وُرِنْ ذَمَنْكِ عَثِكِنْ دُونِيَرْ مَاسُ رَيْ بَكُمَ؞