زَكَرِيَّا 2:6 - أَتَّوْرَتْ دَ أَنَّبَاوَا6 يَهْوٜىٰهْ يَا يِشٜىٰلَ ثٜىٰوَ «كُڢِتُواْ! كُڢِتُواْ! كُغُدُ دَغَ ڧَسَاشٜىٰنْ أَرٜىٰوَ! غَمَا نَا وَرْوَڟَكُ كُواْعِنَ عَ إِسْكُواْكِ حُطُ نَڢُسْكُواْكِ حُطُ نَسَمَ؞ Faic an caibideil |
عَمَّا سَعَدَّ يَكَڢُ ثِكِنْ إِيكُواْ، مُلْكِنْسَ ذَيْ رَبُ، ذَاعَ كُمَ رَرَّبَشِ كَشِ حُطُ، كُواْوَنٜىٰ كَشِ ذُوَا ڢُسْكَ طَيَ نَڢُسْكُواْكِ حُطُ نَسَمَ؞ بَذَاعَ رَرَّبَ مُلْكِنْسَ غَ ذُرِيَرْسَبَ، بَ كُوَ ذَاسُيِ مُلْكِ دَ إِيكُواْ كَمَرْ يَدَّ يَيِبَ، غَمَا ذَاعَ تُمْٻُكٜىٰ مُلْكِنْسَ عَبَا وَطَنْسُ؞