زَكَرِيَّا 2:1 - أَتَّوْرَتْ دَ أَنَّبَاوَا1 سَعَدَّ نَطَغَ عِدَنُونَ، نَدُوبَ سَيْ نَغَ وَنِ مُتُمْ يَنَ رِڧٜىٰ دَ إِغِيَرْ أَوُاْ؞ Faic an caibideil |
أَبِنْدَ نَغَنِ شِينٜىٰ، ڢِيلِنْ هَيْكَلِنْ دَ بَبَّرْ كَتَنْغَ كٜىٰوَيٜىٰ دَشِ؞ ڟَوُانْ سَنْدَنْ أَوُانْ دَيَكٜىٰ أَ حَنُّنْ مُتُمِنَّنْ دُواْغُوانْ كَمُ شِدَ نٜىٰ، كُواْوَنٜىٰ دُواْغُوانْ كَمُ كُوَ يَڧُنْشِ كَمُ طَيَ دَ ڧَارِنْ تَڢِنْ حَنُّ طَيَ؞ سَيْ يَ عَوْنَ ڢَاطِنْ كَتَنْغَرْ، ڢَاطِنْتَ سَنْدَنْ أَوُاْ طَيَنٜىٰ، ڟَوُانْتَ كُمَ سَنْدَنْ أَوُاْ طَيَنٜىٰ؞
«بَايَنْ وَنَّنْ كُمَ عَثِكِنْ رُعُيَ تَدَرٜىٰ، إِنَ كَلُّواْ سَيْغَا وَتَ دَبَّ تَهُطُ مَيْ ڧَرْڢِے ڨُورَيْ، مَيْ بَنْ ڟُواْرُواْ دَ بَرَظَنَ؞ تَنَدَ مَنْيَنْ هَڧُواْرَنْ بَڧِنْ ڧَرْڢٜىٰ؞ تَا ثِنْيٜىٰ، تَڢَرْڢَشٜىٰ، سَعَنً أَبِنْدَ يَضَغٜىٰ تَتَتَّكَ دَ ڧَڢَاڢُنْتَ؞ دَبَمْ تَكٜىٰدَ سَوْرَنْ دَبُّواْبِنْ دَ سُكَ رِغَاتَ؞ تَنَ كُمَ دَ ڧَهُواْنِ غُواْمَ؞