زَكَرِيَّا 13:2 - أَتَّوْرَتْ دَ أَنَّبَاوَا2 إِنْجِ يَهْوٜىٰهْ مَيْ ضُنْدُنَا «أَ رَانَرْ نَنْ ذَنْ كَوَرْدَ سُونَيٜىٰنْ غُمَكَ دَغَ ڧَسَرْ، حَرْ دَ بَذَاعَ ڧَارَ تُنَاوَا دَسُو بَ؞ ذَنْ كُمَ كَوَرْدَ أَنَّبَاوَنْ ڧَضْيَا دَ ڧَظَامِنْ رُوحُ دَغَ ڧَسَرْ؞ Faic an caibideil |
يَثٜىٰ مِنِ «يَا كَيْ طَنْ مُتُمْ، وَنَّنْ وُرِينٜىٰ كُجٜىٰرَرْ مُلْكِنَ دَ وُرِنْ دَ ذَنْسَا تَڢِنْ ڧَڢَاڢُنَ، عِنْدَ ذَنْ ذَوْنَ عَثِكِنْ جَمَعَتَ إِسْرَٰٓءِيلَ حَرْ أَبَدَا؞ غِدَنْ إِسْرَٰٓءِيلَ بَذَاسُ ڧَارَ ڧَظَنْتَرْدَ سُونَنَ بَ كُمَ، كُواْ سُو، كُواْ سَرَاكُنَنْسُ؞ بَذَاسُ ڧَارَ ڧَظَنْتَرْدَ سُونَنَ تَوُرِنْ يِنْ كَارُوَنْثِ أَوُرِنْ سُجَّدَ بَ، بَ كُوَ ذَاسُ ڧَارَ كَكَّڢَ أَبُبُوَنْ تُنَاوَا دَ سَرَاكُنَنْ دَ سُكَ مُتُ أَوُرَارٜىٰنْ سُجَّدَ عَتُدَّيْبَ؞
سَيْ عَكَ كَامَ دَبَّرْ تَرٜىٰدَ وَنَّنْ أَنَّبِنْ ڧَضْيَا وَنْدَ يَيِ عَلَمُنْ بَنْ مَامَاكِ أَغَبَنْ دَبَّرْ؞ تَوُرِنْ وَطَنَّنْ عَلَمُنْ بَنْ مَامَاكِنْ نٜىٰ يَرُوطِ وَطَنْدَ سُكٜىٰ دَ لَمْبَرْ وَنَّنْ دَبَّ دَ كُمَ وَطَنْدَ سُكَيِ وَصِڢَّرْتَ سُجَّدَ؞ عَكَ كَامَ وَنَّنْ دَبَّ تَرٜىٰدَ أَنَّبِنَّنْ نَڧَضْيَا عَكَ جٜىٰڢَسُ دَ رَيْ ثِكِنْ تَڢْكِنْ وُتَا مَيْ ڧُونَ دَ ڢَرَرْ وُتَا مَيْ وَرِ؞