زَكَرِيَّا 13:1 - أَتَّوْرَتْ دَ أَنَّبَاوَا1 «أَ رَانَرْ نَنْ ذَاعَ بُوطٜىٰ مَٻُٻُّغَرْ ضُوَ دُواْمِنْ أَوَنْكٜىٰ ذُنُبَيْ دَ ڧَظَنْتَرْ ذُرِيَرْ دَاوُدَ دَ مَذَوْنَنْ عُرُوشَلِيمَ؞» Faic an caibideil |
« ‹غَاشِ، يَهْوٜىٰهْ يَا نَطَكَ، كَيْ زَڢَنِيَ، ڢِرِسْتِ أَمَيْمَكُوانْ يٜىٰهُواْيِدَ، دُواْمِنْ كَذَمَ مَيْلُورَدَ غِدَنْ يَهْوٜىٰهْ؞ كَنَدَ حَكِّنْ كَامَ كُواْوَنٜىٰ مَهَوْكَثِ مَيْكِرَا كَنْسَ أَنَّبِے، دُواْمِنْ كَكَڢَسُ عَثِكِنْ كَتَكُوانْ رِڧٜىٰ ڧَڢَاڢُ، كَكُمَ سَا سَرْڧَرْ ڧَرْڢٜىٰ أَوُيَنْسَ؞
سَيْ مُتُمِنْ يَكُواْمُواْ دَنِے ذُوَا بَاكِنْ ڧُواْڢَرْ هَيْكَلِنْ، ثَنْ نَغَ ضُوَ يَنَ ٻُلْٻُلُّواْوَ دَغَ ڧَرْڧَشِنْ بَاكِنْ ڧُواْڢَرْ هَيْكَلِنْ ذُوَا وَجٜىٰنْ غَبَسْ، غَمَا هَيْكَلِنْ يَنَ ڢُسْكَنْتَرْ غَبَسْ؞ ضُوً يَنَ ڢِتُواْوَ دَغَ غٜىٰڢٜىٰنْ كُدُ نَبَاكِنْ ڧُواْڢَرْ هَيْكَلِنْ، يَنَ غَنْغَرُواْوَ أَغٜىٰڢٜىٰنْ كُدُ نَبَغَدٜىٰنْ؞