زَكَرِيَّا 11:6 - أَتَّوْرَتْ دَ أَنَّبَاوَا6 إِنْجِ يَهْوٜىٰهْ «بَذَنْ ڧَارَ جِنْ تَوْسَيِنْ مَذَوْنَنْ ڧَسَرْ نَنْبَ؞ غَاشِ، ذَنْ بَاشٜىٰ كُواْوَ غَ مَڨُوبْثِنْسَ دَ سَرْكِنْسَ؞ شُوغَبَنِّنْسُ ذَاسُ هَلَّكَ ڧَسَرْ، بَذَنْ كُوَ كُٻُتَرْدَ كُواْوَ دَغَ حَنُّنْسُبَ؞» Faic an caibideil |
ضَغُواْوَرْ ذُرِيَرْ يَعْڧُوبَ، وَدَّ تَكٜىٰ ذَمَ عَثِكِنْ أَلْعُمَّيْ، وَدَّ تَكٜىٰ أَڟَكِيَرْ ڧَبِيلُ دَيَوَ، ذَاتَ كَسَنْثٜىٰ كَمَرْ ذَاكِ أَڟَكِيَرْ نَمُواْمِنْ دَاجِ عَكُرْمِ، كَمَرْ ذَاكِ مَيْ ڧَرْڢِے أَڟَكِيَرْ غَرْكٜىٰنْ تُمَكِ، وَنْدَ إِنْ يَيِ ڟَلّٜىٰ يَڢَاطَ عَكَنْسُ، ذَيْ يَيَّاغٜىٰسُ، كُمَبَا مَيْ عِيَ كُٻُتَرْ دَسُو؞