زَكَرِيَّا 10:2 - أَتَّوْرَتْ دَ أَنَّبَاوَا2 مُتَنٜىٰ سُنَ بِنْ غُمَكَ مَاسُ مَغَنْغَنُنْ بَنْظَ، سُنَ تَمْبَيَرْ بُواْكَيٜىٰ مَاسُ غَنِنْ رُعُيُواْيِنْ ڧَضْيَا، سُنَ بِنْ مَاسُ دُوبَا مَاسُ مَڢَرْكَنْ ڧَضْيَا؞ دُواْمِنْ حَكَ مُتَنٜىٰ سُنَ يَٰوُاْ بَرْكَتَيْ كَمَرْ أَوَكِ، سُنَ شَنْ وَهَلَ سَبُواْدَ بَ مَكِيَايِنْسُ؞ Faic an caibideil |
غَاشِ، إِنَ كُمَ غَابَادَ مَاسُ يِنْ أَنَّبْثِنْ مَڢَرْكَنْ ڧَضْيَا؞ سُنَ ڢَطِنْ مَڢَرْكَنْ سُنَ سَا جَمَعَتَ سُكَوْثٜىٰ دَغَ حَنْيَرْ غَسْكِيَ تَدَلِيلِنْ ڧَضْيَارْسُ دَ تَاڧَمَرْسُ تَبَنْظَ؞ نِے بَنْعَيْكٜىٰسُبَ، بَنْ كُوَ عُمَرْثٜىٰسُبَ، بَذَاسُ كُوَ ذَمَ دَ أَمْڢَانِ غَ وَطَنَّنْ مُتَنٜىٰ كُواْ كَطَنْبَ؞ نِے يَهْوٜىٰهْ نَا ڢَطَا؞»
مُتُمْ بِيَرْ طِنَّنْ وَطَنْدَ دَا سُكَ تَڢِے سُكَيِ لٜىٰڧٜىٰنْ أَسِيرِنْ يَنْكِنْ لَيِشْ سُكَثٜىٰ وَ أَبُواْكَنْسُ «كُواْ كُنْ سَنِ ثٜىٰوَ عَثِكِنْ طَيَ دَغَ غِدَاجٜىٰنَّنْ، أَݣَويْ غُنْكِ نَ إِتَاثٜىٰنْ دَ عَكَ شَاڢَ دَ أَظُرْڢَا؟ أَݣَويْ كُمَ وَطَنْسُ غُمَكَ دَ كُمَ عٜىٰڢُوادْ نَنٜىٰمَنْ سَنِنْ نُڢِنْ اللَّهْ؞ مٜىٰ يَا كَمَاتَ مُيِ؟»