زَكَرِيَّا 1:6 - أَتَّوْرَتْ دَ أَنَّبَاوَا6 عَمَّا مَغَنَاتَ دَ ڧَٰعِدُواْدِنَ وَطَنْدَ نَعُمَرْثِ بَايِنَ أَنَّبَاوَا، أَيْ، سُنْثِكَ عَكَنْ كَاكَنِّنْكُ؞ سَبُواْدَ حَكَ سُكَ جُويُواْ ثِكِنْ تُوبَ سُكَثٜىٰ، ‹دَيْدَيْ كَمَرْ يَدَّ يَهْوٜىٰهْ مَيْ ضُنْدُنَا يَيِ نِيَّ يَيِ دَمُو بِسَغَ هَنْيُواْيِنْ تَڢِيَرْمُ دَ أَيُّكَنْمُ، حَكَ كُوَ يَثِكَ أَبِنْدَ يَثٜىٰ ذَيْ يِدَمُو؞› » Faic an caibideil |
يَتَڢِے يَيِ مَغَنَ دَ عٜىٰبٜىٰدْمٜىٰلٜىٰكْ مُتُمِنْ إِتِيُواْڢِيَ يَثٜىٰ مَسَ «إِنْجِنِ يَهْوٜىٰهْ مَيْ ضُنْدُنَا، اللَّهْ نَ إِسْرَٰٓءِيلَ، غَاشِ، بَادَ جِمَاوَا بَذَنْ ثِكَ مَغَنَرْدَ نَيِ غَمٜىٰدَ عُرُوشَلِيمَ، مَغَنَرْ مَسِيڢَ بَتَأَلْحٜىٰرِبَ؞ دُكَنْ أَبُبُوَنَّنْ ذَاسُ ثِكَ أَ رَانَرْ نَنْ كُمَ ذَاكَ غَنِ دَ عِدُوانْكَ؞