زَكَرِيَّا 1:5 - أَتَّوْرَتْ دَ أَنَّبَاوَا5 «تُواْ، يَنْذُ إِنَا كَاكَنِّنْكُ سُكٜىٰ؟ أَنَّبَاوَنْ ڢَا، إِنَا سُكٜىٰ؟ سُنْ رَايُ حَرْ أَبَدَا نٜىٰ؟ Faic an caibideil |
عِ، ذَاكَجِے ڟُواْرُوانْ أَبِنْدَ يَكٜىٰدَ ڟَيِ، تَڢِيَ عَكَنْ حَنْيَ ذَاتَ كَٰوُاْ مَكَ ڟُواْرُواْ؞ كَمَرْ ڢَرَرٜىٰنْ ڢُلَوَ نَ إِتَاثٜىٰنْ أَلْمُوانْ غَاشِنْ كَنْكَ ذَيْ يِڢَرِ؞ كَمَرْ ڟُواْهُوانْ ڢَارَ، ذَاكَجَا ڧَڢَا مَيْمَكُوانْ تَڢِيَ؞ كُواْوَنٜىٰ إِرِنْ شَعَوَرْ جِكِے ذَيْڧَارٜىٰ؞ دَغَ نَنْ، سَيْ غِدَنَّنْ نَهَرْ أَبَدَا، مَاسُ كُوكَا سُيِ تَكَيْوَ دَ كَٰوُاْوَ عَكَنْ تِيتُنَ؞