زَكَرِيَّا 1:3 - أَتَّوْرَتْ دَ أَنَّبَاوَا3 سَبُواْدَ حَكَ، كَثٜىٰ وَمُتَنٜىٰنْكَ ثٜىٰوَ إِنْجِ يَهْوٜىٰهْ مَيْ ضُنْدُنَا، ‹كُجُويُواْ غَرٜىٰنِ، نِے كُمَ ذَنْ جُويَا غَرٜىٰكُ؞ نِے يَهْوٜىٰهْ مَيْ ضُنْدُنَا نَا ڢَطَا؞› Faic an caibideil |
إِنْجِ يَهْوٜىٰهْ، «مَيْ يِوُوَ مُتُمْ ذَيْ سَكِ مَاتَرْسَ تَتَڢِے تَكُمَ ذَمَ مَاتَرْ وَنِ؞ إِنْ يَيِ حَكَ، مُتُمِنْ يَنَ عِيَ دَاوُاْ دَ عِتَ؟ أَشٜىٰ، يِنْ حَكَ بَذَيْ ڧَظَنْتَرْدَ ڧَسَرْ بَ؟ يَا كٜىٰ إِسْرَٰٓءِيلَ، كِنْيِ كَارُوَنْثِنْكِ دَ مَسُواْيَ دَيَوَ؞ يَنْذُ كُمَ كِنَ سُواْ كِدَاوُاْ وُرِينَ؟
نَا يِتَأَيْكَ مُكُ دَ بَايِنَ أَنَّبَاوَا إِنَ ثٜىٰوَ «كُواْوَ يَجُويَ دَغَ مُوغُوَرْ حَنْيَرْسَ، يَڠَرَ أَيُّكَنْسَ، كَدَ يَيِ وَ وَطَنْسُ أَلُّواْلِ سُجَّدَ يَبَوْتَا مُسُ؞ عِدَنْ كُنْيِ حَكَ، ذَاكُ ذَوْنَ عَڧَسَرْدَ نَبَاكُ، كُو دَ كَاكَنِّنْكُ؞» عَمَّا بَكُ كَسَ كُنّٜىٰ، كُيِ مِنِ بِيَيَّبَ؞
تُواْ، كَڢَطَا مُسُ كَثٜىٰ، ‹حَڧِيڧَ، نَا ضَنْڟٜىٰ دَ رَيْنَ، إِنْجِنِ عُبَنْغِجِ يَهْوٜىٰهْ، بَانَجِنْ دَاطِنْ مُتُوَرْ مُوغُنْ مُتُمْ، عَمَّا نَا ڢِے سُواْ مُوغُنْ مُتُمْ يَجُويُواْ يَبَرْ حَنْيَرْسَ يَرَايُ؞ كُجُويُواْ! كُجُويُواْ دَغَ مُوغَيٜىٰنْ هَنْيُواْيِنْكُ! دُوانْمٜىٰ ذَاكُ مُتُ، يَا كُو غِدَنْ إِسْرَٰٓءِيلَ؟›