تِيتُسْ 2:11 - أَتَّوْرَتْ دَ أَنَّبَاوَا11 غَمَا أَلْحٜىٰرِنْ اللَّهْ يَبَيَّنَ، مَيْ كَٰوُاْ ثٜىٰتُواْ غَ دُكَنْ مُتَنٜىٰ؞ Faic an caibideil |
‹بَابُ كُواْمٜىٰ، بَابُ بَبَّنْ تُدُنْ دَ ذَيْ عِيَ تَرٜىٰوَ ظٜىٰرُبَّبٜىٰلْ حَنْيَ؞ ذَاعَكَوَرْ دَشِ أَعِدُوانْ ظٜىٰرُبَّبٜىٰلْ! سَعَنً ظٜىٰرُبَّبٜىٰلْ ذَيْسَا دُوڟٜىٰنْ ڧَرْشٜىٰ نَغِنِنْ غِدَنْ يَهْوٜىٰهْ يَايِنْ دَ مُتَنٜىٰ سُنَ تَادَ مُرْيَ سُنَ ثٜىٰوَ «اللَّهْ يَسَا أَلْبَرْكَ! اللَّهْ يَسَا أَلْبَرْكَ!» › »
عَمَّا ݣَوْتَرْ دَ اللَّهْ يَبَايَرْ تَوُرِنْ مَيْ ذُوَانَّنْ دَبَمْ تَكٜىٰ ڨُورَيْ دَ كَرْيَ دُواْكَرْ دَ ءَادَمُ يَيِ؞ غَاشِ، كَرْيَ دُواْكَا تَمُتُمْ طَيَنَّنْ تَجَٰوُاْ وَمُتَنٜىٰ دَيَوَ مُتُوَ؞ عَمَّا أَلْحٜىٰرِنْ اللَّهْ يَڢِ يَوَ، حَرْ ݣَوْتَرْسَ دَ يَيِ تَوُرِنْ أَلْحٜىٰرِنْ مُتُمْ طَيَنَّنْ، وَتُواْ عِيسَىٰ أَلْمَسِيحُ، تَسَا بَبَّرْ أَلْبَرْكَ تَيَلْوَتَ غَ مُتَنٜىٰ دَيَوَ؞
سَيْ دَيْ كُثِيغَبَ ثِكِنْ بَنْغَسْكِيَرْكُ، كُنَ ڟَيَاوَا دَرَمْ عَكَنْ تُوشٜىٰنَّنْ؞ كَدَ كُمَ أَجِجِّغَكُ كُبَرْ سَا ذُوثِيَارْ نَنْ دَ كُكَ سَامُ أَ لُواْكَثِنْ دَ كُكَجِ لَابَرِنَّنْ مَيْ دَاطِے؞ وَنَّنْ لَابَرِنْ دَ عَكَيِ شٜىٰلَرْسَ غَ كُواْوَثٜىٰ حَلِتَّ عَڧَرْڧَشِنْ سَمَ نٜىٰ، نِے بُلُسْ، نَذَمَ مَيْ حِدِمَرْسَ؞