رُوتْ 2:3 - أَتَّوْرَتْ دَ أَنَّبَاوَا3 رُوتْ تَتَڢِے، تَنَ بِنْ بَايَنْ مَاسُ غِرْبِے تَنَ كَالَ؞ سَيْ يَذَمَ ثٜىٰوَ تَسَامِ كَنْتَ أَغُواْنَرْ بُواْوَظْ دَنْغِنْ عٜىٰلِمٜىٰلٜىٰكْ؞ Faic an caibideil |
سَعَدَّ يَكٜىٰ ڢَطَا وَسَرْكِے عَكَنْ يَدَّ أَلْيَسَعَ يَتَادَ مَتَتُّو، سَيْغَا مَثٜىٰنْ دَ أَلْيَسَعَ يَمَيْدَ رَنْ طَنْتَ تَشِغُواْ تَنَ كُوكَا غَ سَرْكِے يَسَا أَ مَيَرْ مَتَ دَ غِدَنْتَ دَ كُمَ غُواْنَرْتَ؞ سَيْ غٜىٰهَظِ يَثٜىٰ «رَنْكَيَدَطٜىٰ، يَا سَرْكِے، غَ مَثٜىٰنْ! غَا كُمَ طَنْتَ وَنْدَ أَلْيَسَعَ يَمَيْدَ رَنْسَ!»