رُوتْ 1:2 - أَتَّوْرَتْ دَ أَنَّبَاوَا2 سُونَنْ مُتُمِنَّنْ عٜىٰلِمٜىٰلٜىٰكْ نٜىٰ، سُونَنْ مَاتَرْسَ كُوَ نَعُواْمِ نٜىٰ، كُمَ سُونَيٜىٰنْ یَیَنْسَ نَنْ مَظَا بِيُ، مَلُوانْ دَ كِلِيُوانْ نٜىٰ؞ سُو عٜىٰڢْرَتَاوَ نٜىٰ دَغَ بَيْتَلَحْمِ تَيَنْكِنْ يَهُودَ؞ سُكَ تَڢِے ڧَسَرْ مُواْوَبْ سُكَيِ ذَمَنْسُ عَثَنْ؞ Faic an caibideil |