رُوتْ 1:12 - أَتَّوْرَتْ دَ أَنَّبَاوَا12 كُكُواْمَ، یَیَنَ، غَمَا ڟُوڢَتَ تَوُثٜىٰ عِنْدَ ذَنْعِيَيِ وَنِ عَوْرٜىٰ؞ كُواْ دَا عَثٜىٰ إِنَ ڢَاتَا إِنْيِ عَوْرٜىٰ، عَثٜىٰ مَا ذَنْسَامِ مِجِ إِنْيِ عَوْرٜىٰ دَرٜىٰنَّنْ، إِنْ حَيْڢِ یَیَ مَظَا، Faic an caibideil |
سَعَنً يَهُودَ يَثٜىٰ وَ تَمَرْ مَاتَرْ طَنْسَ «كِكُواْمَ غِدَنْ بَابَنْكِ كِيِ ذَمَنْكِ كَمَرْ مَثٜىٰنْ دَ مِجِنْتَ يَمُتُ، حَرْ طَانَ شٜىٰلَ يَيِ غِرْمَ؞» يَا ڢَطِ حَكَ غَمَا يَنَ جِنْ ڟُواْرُواْ كَدَ شٜىٰلَ كُمَ يَمُتُ كَمَرْ يَدَّ یَنْعُوَنْسَ سُكَيِ؞ تَهَكَ تَمَرْ تَا تَڢِے تَيِ ذَمَ أَغِدَنْ بَابَنْتَ؞