رُواْمَاوَا 4:1 - أَتَّوْرَتْ دَ أَنَّبَاوَا1 تُواْ، مٜىٰ ذَامُثٜىٰ غَمٜىٰدَ إِبْرَٰهِيمْ، كَكَنْ كَاكَنِّنْمُ بِسَغَ جِكِے؟ مٜىٰنٜىٰنٜىٰ يَڢَهِمْثِ غَمٜىٰدَ ذَنْثٜىٰنْ بَنْغَسْكِيَ؟ Faic an caibideil |
كُحَيْڢَرْ دَ حَلِنْ رَايُوَا مَيْݣَوْ وَنْدَ ذَيْ نُونَ ثٜىٰوَ كُنْ تُوبَ، كَمَرْ إِتَاثٜىٰنْ دَ يَحَيْڢِ یَیَ مَاسُ ݣَوْ؞ كَدَ كُيِ تُنَانِ أَ ذُوثِيَارْكُ ثٜىٰوَ ‹إِبْرَٰهِيمْ نٜىٰ بَابَنْمُ؞› غَمَا إِنَ ڢَطَا مُكُ، اللَّهْ يَنَدَ إِيكُواْ يَتَادَ یَیَ دُواْمِنْ إِبْرَٰهِيمْ دَغَ دُووَڟُنَّنْ؞
سَبُواْدَ حَكَ، عَكَنْ بَنْغَسْكِيَ نٜىٰ أَلْڧَوَرِنَّنْ يَدُواْغَرَ؞ وَنَّنْ كُوَ دُواْمِنْ يَذَمَ بِسَغَ أَلْحٜىٰرِنْ اللَّهْ، دُواْمِنْ كُمَ عَتَبَّتَرْ دَشِ غَ دُكَنْ ذُرِيَرْ إِبْرَٰهِيمْ، وَتُواْ، بَ غَ وَطَنْدَ سُكٜىٰ ڧَرْڧَشِنْ كُواْيَرْوَرْ مُوسَٰى كَطَيْبَ، عَمَّا حَرْ غَ وَطَنْدَ سُكٜىٰ بَادَ غَسْكِيَ يَدَّ إِبْرَٰهِيمْ يَيِ؞ إِبْرَٰهِيمْ كُوَ شِينٜىٰ بَابَنْمُ دُكَ؞
تُواْ، مٜىٰ ذَامُثٜىٰ كٜىٰنَنْ؟ كُواْيَرْوَرْ مُوسَٰى دَ كَنْتَ ذُنُوبِ ثٜىٰ؟ أَعَ، كُواْ كَطَنْ! أَيْ، بَايَدَّ ذَنْعِيَ سَنْ أَبِنْدَ يَكٜىٰ ذُنُوبِ عِدَنْ بَتَوُرِنْ كُواْيَرْوَرْ بَ؞ دَا عَثٜىٰ كُواْيَرْوَرْ بَتَڢَطَا ثٜىٰوَ «كَدَ كَيِ ݣُوطَيِنْ أَبِنْ وَنِ،» بَ، أَيْ دَا بَنْسَنْ أَبِنْدَ عَكٜىٰثٜىٰ دَشِ ݣُوطَيِبَ؞