رُواْمَاوَا 2:4 - أَتَّوْرَتْ دَ أَنَّبَاوَا4 كُواْ كُوَ كَنَ رٜىٰنَ يَوَنْ أَلْحٜىٰرِنْ اللَّهْ دَ حَڧُرِنْسَ دَ رَشِنْ سَوْرِنْ ڢُشِنْ دَ يَكٜىٰيِ غَرٜىٰكَ؟ أَشٜىٰ، بَكَ سَنِ ثٜىٰوَ نُڢِنْ أَلْحٜىٰرِنْ اللَّهْ شِينٜىٰ يَنَ جَٰوُاْكَ غَ تُوبَبَ؟ Faic an caibideil |
سَيْ يَيِ أَدُّعَ غَ يَهْوٜىٰهْ يَثٜىٰ «يَا يَهْوٜىٰهْ، أَشٜىٰ، بَا أَبِنْدَ نَڢَطَا تُنْ إِنَ ڧَسَاتَبَ كٜىٰنَنْ؟ شِيَسَا نَغُدُ ذَنْ تَڢِے سِڢٜىٰنْ! غَمَا نَا سَنِ كَيْ اللَّهْ مَيْ أَلْحٜىٰرِنٜىٰ مَيْ جِنْڧَيْ كُمَ، مَرَرْ سَوْرِنْ ڢُشِے، ثِكٜىٰ دَ يَوَنْ ڧَوْنَ مَرَرْ ثَنْجَاوَا، كُلُّمْ كَنَ أَشِرْيٜىٰ كَثَنْجَ نِيَّ كَكُمَ جَنْيٜىٰ حُكُنْثِنْكَ؞
أَ نَنْ مُنَ عِيَ غَنِنْ يَدَّ اللَّهْ يَكٜىٰدَ أَلْحٜىٰرِ دَ كُمَ ڟَنَنِ؞ يَنُونَ ڟَنَنِنْسَ غَ وَطَنْدَ سُكَ ڢَاطِ، عَمَّا يَنُونَ أَلْحٜىٰرِنْسَ أَغَرٜىٰكَ، وَتُواْ، عِدَنْ كَا ثِيغَبَدَ ذَمَ ثِكِنْ أَلْحٜىٰرِنْسَ؞ عِدَنْ كُوَ بَكَ ثِيغَبَدَ حَكَبَ، كَيْ مَا ذَاعَ سَارٜىٰكَ دَغَ تُوشٜىٰنْ كٜىٰنَنْ؞