رُعُيَرْ دَ عَكَيِ وَ يَحْيَى 6:1 - أَتَّوْرَتْ دَ أَنَّبَاوَا1 سَعَنً نَغَ طَنْ ضَغُواْنَّنْ يَا ٻَلّٜىٰ طَيَ دَغَ ثِكِنْ هَتِمَنَّنْ بَݣَويْ؞ سَيْنَجِ طَيَ دَغَ ثِكِنْ حَلِتُّو مَاسُ رَيْ غُدَا حُطُنَّنْ يَتَادَ وَتَ مُرْيَ مَيْ كَمَ دَ ڟَاوَ يَثٜىٰ «ذُواْ!» Faic an caibideil |
كُواْوَثٜىٰ حَلِتَّ دَغَ ثِكِنْ حَلِتُّو حُطُنَّنْ مَاسُ رَيْ سُنَدَ ڢِكَڢِكَيْ شِدَ، أَݣَويْ إِدَانُو كٜىٰوَيٜىٰ دَسُو دُكَ حَرْ دَ ڧَرْڧَشِنْ ڢِكَڢِكَنْسُ؞ دَرٜىٰ دَ رَانَ بَاسَ دَيْنَ وَاڧَا ثٜىٰوَ «مَيْ ڟَرْكِے، مَيْ ڟَرْكِے، مَيْ ڟَرْكِے، عُبَنْغِجِ اللَّهْ مَيْ إِيكُواْ دُكَ! شِينٜىٰ أَدَا، شِينٜىٰ عَيَنْظُ، شِينٜىٰ كُمَ مَيْ ذُوَا؞»