14 كَيْتُوانْ بَلَعِ نَبِيُ يَوُثٜىٰ، غَا كُمَ كَيْتُوانْ بَلَعِ نَعُكُ يَنَ ذُوَا بَدَ دَطٜىٰوَبَ؞
سَيْ نَغَ وَتَ عَلَمَ أَ سَمَ، مَيْغِرْمَ، كُمَ مَيْ بَنْ مَامَاكِ؞ مَلاَىِٕكُ بَݣَويْ سُنَانَنْ دَ بَلَعِ بَݣَويْ، وَطَنْدَ سُونٜىٰ نَڧَرْشٜىٰ، غَمَا دَ سُونٜىٰ ذَاعَ بَيَّنَ ڧَرْشٜىٰنْ ڢُشِنْ اللَّهْ؞
سَعَنً نَدُوبَ، سَيْنَجِ وَتَ غَغَّڢَ وَدَّ تَكٜىٰ تَاشِ أَڟَكِيَرْ سَرَرِنْ سَمَ تَنَ كُوكَا دَ بَبَّرْ مُرْيَ، تَنَ ثٜىٰوَ «كَيْتُواْ! كَيْتُواْ! كَيْتُوانْكُ، كُو دَ كُكٜىٰ ذَمَ عَدُونِيَا، سَعَدَّ أَنْبُوسَ سَوْرَنْ ڧَهُواْنِنَّنْ دَ مَلاَىِٕكُنَّنْ عُكُ سُكٜىٰ شِرِنْ بُوسَوَ!»
كَيْتُوانْ بَلَعِ نَڢَرْكُواْ يَا وُثٜىٰ، غَاشِ، غُدَا بِيُ سُنَ ذُوَا؞