زَبُورَا 8:2 - أَتَّوْرَتْ دَ أَنَّبَاوَا2 دَغَ بَاكِنْ يَارَا دَ جَرِرَيْ كَسَا يَبُوانْكَ يَڢِتَ؞ يَبُوانْكَ يَذَمَ وَ أَبُواْكَنْ غَابَنْكَ كَتَنْغَ دُواْمِنْ أَڟَيْ دَ مَاسُ ڧِنْكَ دَ مَاسُسُواْ سُرَامَ؞ Faic an caibideil |
أَوَنَّنْ لُواْكَثِ، عِيسَىٰ ثِكٜىٰ دَ ڢَضٍ ثِكِ تَوُرِنْ رُوحُ مَيْ ڟَرْكِے، يَثٜىٰ، «نَا غُواْدٜىٰ مَكَ، يَا عُبَا، عُبَنْغِجِنْ سَمَ دَ دُونِيَا، دُواْمِنْ كَا ٻُواْيٜىٰ وَطَنَّنْ أَبُبُوَ غَ مَاسُ حِكِمَ دَ مَاسُ عِلِمِ، كَكُمَ بَيَّنَسُ غَ یَنْ يَارَا؞ حَكَنٜىٰ يَا عُبَا، غَمَا وَنَّنْ شِينٜىٰ أَبِنْدَ يَيِمَكَ ݣَوْ؞