زَبُورَا 4:5 - أَتَّوْرَتْ دَ أَنَّبَاوَا5 كُمِيڧَ غَ يَهْوٜىٰهْ هَدَايُنْ دَ سُكَ دَاثٜىٰ، كُكُمَ دُواْغَضَ غَرٜىٰشِ؞ Faic an caibideil |
سَعَدَّ كُكَ كَٰوُاْ دَبَّرْ دَتَكٜىٰ مَكَهُواْ دُواْمِنْ كُمِيڧَ هَدَايَ، أَشٜىٰ، بَمُغُنْ أَبُبَ كٜىٰنَنْ؟ كُمَ سَعَدَّ كُكَ كَٰوُاْ دَبَّرْ دَتَكٜىٰ غُرْغُ كُواْ مَرَرْ لَاڢِيَ، وَنَّنْ بَمُغُنْ أَبُبَنٜىٰ؟ كُڠُودَ مِيڧَسُ غَ ڠُومْنَنْكُ! كُواْ ذَيْجِے دَاطِنْكُ كُواْ ذَاكُ سَامِ أَلْحٜىٰرِ أَوُرِنْسَ؟ نِے يَهْوٜىٰهْ مَيْ ضُنْدُنَا نَا ڢَطَا؞»