زَبُورَا 3:3 - أَتَّوْرَتْ دَ أَنَّبَاوَا3 عَمَّا كَيْ، يَا يَهْوٜىٰهْ، كَيْ كَكٜىٰ ڟَرٜىٰنِ تَكُواْوَنٜىٰ غٜىٰڢٜىٰ؞ كَيْ كَكٜىٰ طَوْكَكَ نِے، كَكٜىٰ كُمَ غِرْمَمَ نِے؞ Faic an caibideil |
ذَاكُيِ حَكَ حَرْ سَيْ نَاذُواْ إِنْ ݣُوشٜىٰكُ ذُوَا وَتَ ڧَسَا كَمَرْ تَاكُ، ڧَسَرْدَ تَكٜىٰدَ حَڟِ دَ ضُوً إِنَبِے مَيْݣَوْ، ڧَسَرْدَ تَكٜىٰدَ عَبِنْثِ دَ غُواْنَكِنْ إِنَبِے دَ عِتَتُوَنْ ظَيْتُنْ دَ كُمَ ظُمَ؞ كُذَاٻِ رَيْ مَيْمَكُوانْ مُتُوَ! كَدَ كُكَسَ كُنّٜىٰ غَ هٜىٰزٜىٰكِيَ يَرُوطٜىٰكُ ثٜىٰوَ «أَيْ، يَهْوٜىٰهْ ذَيْثٜىٰثٜىٰمُ؞»
أَ شٜىٰكَرَا تَتَلَتِنْ دَ بَݣَويْ بَايَنْدَ عَكَ كَيْ سَرْكِے يٜىٰهُواْيَكِنْ بَوْتَا عَكَ كُمَسَا شِ عَكُرْكُكُ، سَيْ عٜىٰبِلْمٜىٰرُواْدَكْ يَذَمَ سَرْكِنْ بَابِيلَ؞ أَوَنَّنْ شٜىٰكَرَا أَ رَانَ تَعَشِرِنْ دَ بَݣَويْ غَ وَتَنْ غُواْمَشَا بِيُ، سَيْ سَرْكِے عٜىٰبِلْمٜىٰرُواْدَكْ يَجِ تَوْسَيِنْ يٜىٰهُواْيَكِنْ، يَڢِتَرْ دَشِ دَغَ كُرْكُكُ؞